Þungum steinum velt 21. apríl 2011 06:00 Páskafríið er frábært. Fimm frídagar sem er hægt að ganga að sem vísum, ólíkt jólafríinu sem er mjög misjafnlega vinnuveitendavænt, og án streitunnar og gjafakapphlaupsins sem stundum fylgir jólahátíðinni. Nú er tækifærið til að njóta góðra stunda með vinum og fjölskyldu. En það er auðvitað ástæða fyrir því að við tökum okkur frí. Og ástæða til þess, alltént fyrir þá sem játa kristna trú, að íhuga tilgang hátíðahaldanna. Píslarsagan er allt um kring í dymbilviku; sagan af því hvernig Jesú var fagnað í upphafi viku þegar hann reið inn í Jerúsalem á asnanum á pálmasunnudag. Hvernig hann kvaddi lærisveina sína og var síðan svikinn og tekinn höndum, hvernig hann var niðurlægður og krossfestur. Að minnsta kosti fyrir þá sem nenna ekki að rífa sig upp á páskadagsmorgun til að mæta í messu er þessi partur af sögunni oft mest áberandi – í menningarviðburðum, passíusálmalestri, píslargöngum, bíómyndum og fréttum af fólki í útlöndum sem lætur festa sig upp á kross. Þegar fólk af yngstu kynslóðinni er spurt hvað hafi gerzt á páskunum er því krossfestingin gjarnan efst í huga, enda býsna dramatískur atburður sem auðvelt er að sjá fyrir sér. Það eru til ótal þekktar myndir af síðustu kvöldmáltíðinni og Kristi á krossinum, en við þekkjum færri upprisumyndir. Eina slíka, sem margir Íslendingar þekkja vel, er þó að finna í Dómkirkjunni í Reykjavík. Þar er Kristur ekki hið niðurlægða fórnarlamb, heldur sigurvegarinn sem hefur risið upp frá dauðum og velt hinum þunga steini frá grafarmunnanum. Sú mynd fangar kjarna páskanna; þeir eru sigurhátíð upprisunnar. Þá fögnum við sigri lífsins á dauðanum, ljóssins á myrkrinu, þess góða á illum öflum. Þess vegna eru páskarnir í raun enn mikilvægari hátíð í kristinni trú en jólin. Upprisuboðskapurinn, fyrirheitið um eilíft líf, er kröftugasta uppsprettatrúar á Krist. Það er ekki hægt að leyfa depurð yfir hörmungum píslarsögunnar, sem ná hámarki á föstudaginn langa, að ná tökum á sér nema að leyfa sér líka að gleðjast innilega á páskadag. Ekki aðeins yfir góðum endi á tvö þúsund ára gamalli sögu, heldur yfir þeirri leiðsögn sem hún veitir. Í trúna á Krist hafa margir sótt andlegan styrk og vissu fyrir því að þrátt fyrir erfiðleika, niðurlægingu og tap er sigurinn alltaf í augsýn. Við getum sótt okkur styrk til að velta þungum steinum, stuðning til að leyfa lífinu að sigra. Það er góð tilhugsun í rólegheitum páskafrísins. Gleðilega páska. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ólafur Stephensen Mest lesið Munu bara allir fá dánaraðstoð? Bjarni Jónsson Skoðun Treystir þú konum? Hópur 72 kvenna úr sex stjórnmálaflokkum Skoðun Mannsæmandi lífeyrislaun strax Guðmundur Ingi Kristinsson Skoðun Tryggjum frelsi til handfæraveiða – eflum sjávarbyggðirnar Eyjólfur Ármannsson Skoðun Heilbrigðiskerfið logar og er að hrynja: Þú áttir betra skilið Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Verja þarf friðinn Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Unga fólkið og frjósemi María Rut Baldursdóttir,Sigríður Auðunsdóttir Skoðun Græðgin er komin út fyrir öll mörk Sigurjón Þórðarson Skoðun Fólk eða fífl? Anna Gunndís Guðmundsdóttir Skoðun Á að banna rauða jólasveininn? Stefán Vagn Stefánsson Skoðun
Páskafríið er frábært. Fimm frídagar sem er hægt að ganga að sem vísum, ólíkt jólafríinu sem er mjög misjafnlega vinnuveitendavænt, og án streitunnar og gjafakapphlaupsins sem stundum fylgir jólahátíðinni. Nú er tækifærið til að njóta góðra stunda með vinum og fjölskyldu. En það er auðvitað ástæða fyrir því að við tökum okkur frí. Og ástæða til þess, alltént fyrir þá sem játa kristna trú, að íhuga tilgang hátíðahaldanna. Píslarsagan er allt um kring í dymbilviku; sagan af því hvernig Jesú var fagnað í upphafi viku þegar hann reið inn í Jerúsalem á asnanum á pálmasunnudag. Hvernig hann kvaddi lærisveina sína og var síðan svikinn og tekinn höndum, hvernig hann var niðurlægður og krossfestur. Að minnsta kosti fyrir þá sem nenna ekki að rífa sig upp á páskadagsmorgun til að mæta í messu er þessi partur af sögunni oft mest áberandi – í menningarviðburðum, passíusálmalestri, píslargöngum, bíómyndum og fréttum af fólki í útlöndum sem lætur festa sig upp á kross. Þegar fólk af yngstu kynslóðinni er spurt hvað hafi gerzt á páskunum er því krossfestingin gjarnan efst í huga, enda býsna dramatískur atburður sem auðvelt er að sjá fyrir sér. Það eru til ótal þekktar myndir af síðustu kvöldmáltíðinni og Kristi á krossinum, en við þekkjum færri upprisumyndir. Eina slíka, sem margir Íslendingar þekkja vel, er þó að finna í Dómkirkjunni í Reykjavík. Þar er Kristur ekki hið niðurlægða fórnarlamb, heldur sigurvegarinn sem hefur risið upp frá dauðum og velt hinum þunga steini frá grafarmunnanum. Sú mynd fangar kjarna páskanna; þeir eru sigurhátíð upprisunnar. Þá fögnum við sigri lífsins á dauðanum, ljóssins á myrkrinu, þess góða á illum öflum. Þess vegna eru páskarnir í raun enn mikilvægari hátíð í kristinni trú en jólin. Upprisuboðskapurinn, fyrirheitið um eilíft líf, er kröftugasta uppsprettatrúar á Krist. Það er ekki hægt að leyfa depurð yfir hörmungum píslarsögunnar, sem ná hámarki á föstudaginn langa, að ná tökum á sér nema að leyfa sér líka að gleðjast innilega á páskadag. Ekki aðeins yfir góðum endi á tvö þúsund ára gamalli sögu, heldur yfir þeirri leiðsögn sem hún veitir. Í trúna á Krist hafa margir sótt andlegan styrk og vissu fyrir því að þrátt fyrir erfiðleika, niðurlægingu og tap er sigurinn alltaf í augsýn. Við getum sótt okkur styrk til að velta þungum steinum, stuðning til að leyfa lífinu að sigra. Það er góð tilhugsun í rólegheitum páskafrísins. Gleðilega páska.