Að missa ekki spýjuna Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 14. september 2010 06:00 Til langs tíma var mestur fréttaflutningur frá Íslandi á þá leið að himinn og haf myndu farast ef ríkisstjórnin brygðist ekki við aðsteðjandi vanda með stórtækum aðgerðum. Þetta voru vandamál eins og Icesavedeilan, gengislánin, gjaldeyrishöftin, atvinnuástandið, þá sérstaklega á Suðurnesjum, og uppræting spillingarinnar svo eitthvað sé nú nefnt. Alltaf urðu þó aðgerðirnar mun minni en vandinn gaf tilefni til. Hinu verður þó að halda til haga, svo ríkisstjórnin njóti nú sannmælis, að himinn og haf mætast enn við sjóndeildarhringinn og virðist ekkert lát ætla að verða á því í bráð. Eina kvöldstund var ég samt að spá í það hvernig stæði á því að ríkisstjórnin hegðaði sér svona í slíku ástandi. Ég horfði til himins og spurði alheiminn, að hætti Paulo Coelho, hvers vegna hún brygðist ekki almennilega við og alheimurinn lét ekki á svarinu standa. Morguninn eftir vaknaði ég með flensu, var einnig illa flökurt og töluvert þyrstur. Þá vaknaði sú spurning hvort ég ætti að fara fram og gera eitthvað í mínum málum. Ég svaraði því neitandi. Í fyrsta lagi vegna þess að ég hefði getað misst spýjuna á óheppilegum stað en þegar það gerist horfir konan á mig líkt og ég sé við dauðans dyr. „Ertu svona lasinn, greyið mitt," segir hún þá með vorkunnarsvip svo ástand mitt versnar og skömmin eykst. Í annan stað eru allar veikindasögur mun svæsnari og dramatískari ef uppköst fylgja með og ég vildi ekki vekja slíka úlfúð. Í þriðja lagi erum við nýflutt í blokk í borginni Priego de Córdoba á Suður-Spáni þar sem hvísl heyrist íbúða á milli. Priegobúar eru ekki vel að sér í Egilssögu Skallagrímssonar svo að uppköst vekja með þeim óhug frekar en aðdáun. Heyrðu þeir spýjulætin gætu þeir dregið þá ályktun að ég væri dópisti og slíkt orðspor er vonlaust veganesti í ný nágrannakynni. Í stað þess að bregðast við eins og Megas forðum og segja „afsakið meðan ég æli" ákvað ég því að liggja í fletinu og varna því að mér versnaði og dramatíkin tæki yfirhöndina. Það voru mistök enda er ég með hræðilega bakþanka. Ég öðlaðist þó þennan morgun djúpan skilning á aðgerðaleysi ríkisstjórnarinnar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun Almageddon? Eyþór Kristleifsson Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Það sem ekki má fjalla um fyrir kosningar til Alþingis Árni Jensson Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Óstjórn í húsnæðismálum Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Betri Strætó 2025 og (svo) Borgarlína Dagur B. Eggertsson Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun Vímuefnið VONÍUM Haraldur Ingi Haraldsson Skoðun
Til langs tíma var mestur fréttaflutningur frá Íslandi á þá leið að himinn og haf myndu farast ef ríkisstjórnin brygðist ekki við aðsteðjandi vanda með stórtækum aðgerðum. Þetta voru vandamál eins og Icesavedeilan, gengislánin, gjaldeyrishöftin, atvinnuástandið, þá sérstaklega á Suðurnesjum, og uppræting spillingarinnar svo eitthvað sé nú nefnt. Alltaf urðu þó aðgerðirnar mun minni en vandinn gaf tilefni til. Hinu verður þó að halda til haga, svo ríkisstjórnin njóti nú sannmælis, að himinn og haf mætast enn við sjóndeildarhringinn og virðist ekkert lát ætla að verða á því í bráð. Eina kvöldstund var ég samt að spá í það hvernig stæði á því að ríkisstjórnin hegðaði sér svona í slíku ástandi. Ég horfði til himins og spurði alheiminn, að hætti Paulo Coelho, hvers vegna hún brygðist ekki almennilega við og alheimurinn lét ekki á svarinu standa. Morguninn eftir vaknaði ég með flensu, var einnig illa flökurt og töluvert þyrstur. Þá vaknaði sú spurning hvort ég ætti að fara fram og gera eitthvað í mínum málum. Ég svaraði því neitandi. Í fyrsta lagi vegna þess að ég hefði getað misst spýjuna á óheppilegum stað en þegar það gerist horfir konan á mig líkt og ég sé við dauðans dyr. „Ertu svona lasinn, greyið mitt," segir hún þá með vorkunnarsvip svo ástand mitt versnar og skömmin eykst. Í annan stað eru allar veikindasögur mun svæsnari og dramatískari ef uppköst fylgja með og ég vildi ekki vekja slíka úlfúð. Í þriðja lagi erum við nýflutt í blokk í borginni Priego de Córdoba á Suður-Spáni þar sem hvísl heyrist íbúða á milli. Priegobúar eru ekki vel að sér í Egilssögu Skallagrímssonar svo að uppköst vekja með þeim óhug frekar en aðdáun. Heyrðu þeir spýjulætin gætu þeir dregið þá ályktun að ég væri dópisti og slíkt orðspor er vonlaust veganesti í ný nágrannakynni. Í stað þess að bregðast við eins og Megas forðum og segja „afsakið meðan ég æli" ákvað ég því að liggja í fletinu og varna því að mér versnaði og dramatíkin tæki yfirhöndina. Það voru mistök enda er ég með hræðilega bakþanka. Ég öðlaðist þó þennan morgun djúpan skilning á aðgerðaleysi ríkisstjórnarinnar.