Að klípa þjóninn í rassinn

Leikhús

Mojito

Höfundur og leikstjóri: Jón Atli Jónasson

Leikarar: Stefán Hallur Stefánsson og Þórir Sæmundsson

Jón Atli Jónasson heldur áfram að safna frösum og afsökunum hrunsins í leikrænar frásagnir. Í leikritinu Mojito, sem frumsýnt var í Tjarnarbíó á miðvikudagskvöldið, fáum við að sjá enn eina birtingarmynd uppeldisfræði góðærisins svokallaða. Í þessari mynd er það fyrirlitningin og innihaldsleysið sem er í fyrirrúmi.

Tveir menn sem greinilega hafa setið í skilanefnd einhvers bankans hittast fyrir tilviljun og fara að rifja upp eitt einstakt fyllerí og vesenið sem það orsakaði. Gæti þó verið lýsing á "góðæris"-tímabilinu í heild sinni. Áhorfendum er skipt niður í hópa hvorum megin sviðs þannig að viðbrögð smitast og atburðarrásin stendur eins og öxull millum þeirra. Í upphafi skiptast tveir menn á að blanda sér drykki við lítinn bar undir háværum tónum höggvandi teknótónlistar sem lyftir þeim upp í stemningu og hæðir sem partýin verða að gera til þess að kallast góð.

Þessi inngangur er þó nokkuð langur og þegar mennirnir loksins fara að tala saman er öll samkoman komin inn í þessa stemningu. Stefán Hallur Stefánsson leikur skilanefndarmanninn og Þórir Sæmundsson félaga hans sem síðar bregður sér svo í hlutverk Farúks og reyndar fleiri. Farúk er eigandi indversk/pakistanska veitingastaðarins sem ungu mennirnir lögðu undir sig til þess að halda svokallað strákakvöld sem þó breyttist í parakvöld og eru frásagnir af þeim samskiptum vægast sagt smokkfullar af kvenfyrirlitningu. Fyrir utan að í taumlausri gleðinni var staðnum nánast rústað. Glösum stútað og stólar brotnir í spað.

Stefán Hallur fær hér upp í hendurnar karakter og texta sem rýkur af stað og snýst í andhverfu sína í nánast hverju útspili, eins og runa sjálfsmarka. Hver var hann? Líklega guðspjallamaður græðginnar og um leið talsmaður tómhyggjunnar en aðferðin til þess að koma þessari glæsilegu ámátlegu persónu til skila var húmorinn. Allt kom honum á óvart og allt varð honum að afsökunum. Það er ekki laust við að fréttatímar undanfarinna ára sem hafa hljómað í föstum frösum sem í þessu samhengi verði sprenghlægilegir en þó með sorglegum undirtónum.

Þórir Sæmundsson í hlutverki indversk/pakistanska veitingamannsins hélt uppi reisn og fágun og andstæðurnar urðu mjög skýrar. Hann var fulltrúi þeirra sem stóðu á báðum fótum meðan hinn var á stöðugu flugi sem honum sjálfum þótti sérlega fyndið og var sí og æ að skýra út að fyrirlitleg framkoma eins og að klípa þjóna í rassinn eða hella sprútti upp í stúlku til þess að gera hana að sinni væri bara hluti af hans gríni.

Jón Atli teflir hér fram tveimur andstæðum persónum sem báðar segja sögu sína, önnur er sönn en hin líklega ekki lygasaga, en þó tilbúningur. Skemmtunin er sviðsett með þeim aðkeyptu hjálpartækjum sem einkenndi mörg útrásarpartýin, þ.e. hvítu í nös og flottum drykkjum í glös. Allt verður þetta að heita eitthvað, þar með er hægt að setja á það merkimiða. Með því að vera rosalega klár Mojito-blandari, sem skilanefndarmaðurinn stærir sig af, er hann kominn í hæstu hæðir í einhverju. Að þetta eitthvað, er tómt bull, skiptir hvorki hann né aðra úr hans kreðsum máli, meðan á vímunni stendur.

Samspil leikaranna var einstakt og hliðarsporin í frásögninni styrktu myndirnar af andstæðunum. Jón Atli Jónasson leikstýrir hér sjálfur og það er greinilegt að honum farnast það hlutverk mjög vel. Hann kann orðið listina við að lauma heilli kynslóð, heilli sögunarvél vitleysunnar og innihaldsleysi frasanna undir viljann í texta sínum.

Vafalítið munu fleiri vilja kljást við þennan texta og vinna með þessar persónur sem gjarnan væri hægt að þróa áfram í önnur og stærri verk.

Niðurstaða: Flott sýning þar sem flugust á orð og fastir frasar sem svo sannarlega hanga enn í loftinu.