Gagnrýni

Dúndrandi diskóbolti

Hröð keyrsla og magnaðar ýkjur í stíl og slagsmálum gera myndina að fyrirtaks skemmtun.
Hröð keyrsla og magnaðar ýkjur í stíl og slagsmálum gera myndina að fyrirtaks skemmtun.
Black Dynamite ***

Leikstjóri: Scott Sanders

Aðalhlutverk: Michael Jai White, Salli Richardson-Whitfield, Tommy Davidson. Sýnd á Bíódögum Græna ljóssins.

Í kringum 1970 gerðist fólk af afrískum uppruna frekt til fjörsins í Hollywood og í kjölfarið spratt upp ansi hreint skemmtileg kvikmyndagrein sem kennd er við „blaxploitation". Myndir eyrnamerktar hugtakinu skörtuðu hörundsdökkum leikurum í öllum helstu hlutverkum auk þess sem tónlist, talsmáti og flest annað var sótt beint í menningarheim afrísk­ættaðra Ameríkana.

Þeldökku diskókempurnar voru ægilegir töffarar sem stóðu flestum bleiknefja bíóhetjum framar. Þeir voru harðari, betri elskhugar, rifu kjaft helmingi hraðar og slógust og munduðu frethólka sem ofurmenni væru.

Þekktasti „blaxploitation"-kappinn er ofurlöggan Shaft sem fór mikinn í síða leðurjakkanum sínum og gekk milli bols og höfuðs rumpulýðs, í nokkrum myndum, allt frá Harlem til Afríku. Í Black Dynamite er brugðið hressi­lega á leik og gömlu „blaxploitation"-myndunum er sunginn fyndinn óður um leið og góðlátlegt grín er gert að kvikmyndagreininni.

Black Dynamite er einhver sá ægilegasti harðhaus sem sögur fara af. Hann er skjótari en skugginn að skjóta eða lemja menn í spað, getur fullnægt heilu kvennabúri í einni lotu og er mikill kung-fu-meistari. Hann er líka fyrrverandi CIA-maður en virðist helst hafa í sig og á með handrukkunum þegar hér er komið við sögu.

Þegar bróðir hans er drepinn hrekkur kallinn í gamla gírinn, fær aftur leyfi frá CIA til að drepa og hreinsar til í undirheimunum um leið og hann sópar öllu dópi af götunum. Allt er þetta gert með ægilegum ýkjum og yfirgengilegum töffaraskap og á slíkum hraða að varla finnst dauður punktur í myndinni sem er þar fyrir utan ansi hreint fyndin.

Undir þessum ósköpum dunar geggjuð tónlist áttunda áratugarins og myndin er öll löðrandi í dásamlegri „seventís" stemningu með tilheyrandi klikkuðum hárgreiðslum, rúllukragapeysum, berbrjósta píum og mögnuðum leðurjökkum.

Maður getur eiginlega ekki beðið um mikið meira og ég er illa svikinn ef þessi mynd kveikir ekki löngun hjá einhverjum eftir því að finna gömlu Shaft-myndirnar með Richard Roundtree og elta Pam Grier og fleira gott fólk uppi á meðan það var í toppformi.

Þórarinn Þórarinsson

Niðurstaða: Bráðskemmtilegur og eitursvalur snúningur í léttum dúr á blökkumannamyndunum sem gerðu garðinn frægan upp úr 1970. Hröð keyrsla og magnaðar ýkjur í stíl og slagsmálum gera þetta að fyrirtaks skemmtun.










Fleiri fréttir

Sjá meira


×