Horfið sakleysi Þórhildur Elín Elínardóttir skrifar 21. september 2009 06:00 Kvöld eitt hér um árið hringdi ég til systur minnar og bað hana að lána mér hrærivélina sína, því þá átti ég enga sjálf. Þetta var auðsótt mál, systir mín sagði að ég skyldi bara skreppa og sækja hana. Þau hjónin væru reyndar stödd í útlöndum en útidyrnar væru ólæstar auðvitað eins og venjulega, svo ég gæti bara haft mína hentisemi. Þessi notalega gestrisni sem kom af sjálfu sér á upphafsárum búskaparins í dreifbýli reyndist aldrei kosta þau hjónakorn eftirsjá. Svona gamaldags hugsunarháttur gæti átt heima í sögu frá þarsíðustu öld, því bara tæpum áratug síðar hefur elskulegt traust á náunganum gufað upp úr flestum. Daglegar fréttir af fólki sem kemur að heimili sínu svívirtu af harðkjarna innbrotsþjófum hafa svipt okkur því sakleysi sem mörgum var eðlislægt fyrir stuttu. Nú skreppur ekki nokkur maður svo mikið sem út í bakarí án þess að hespa alla glugga vandlega aftur, melda sig til nágrannans og virkja þjófavarnarkerfið. Dagleg bölsýni fjölmiðla hefur hrætt líftóruna úr okkur öllum. Ofan á hroðalegar fjármálafréttir, sorgarsögur og heimsendaspár er nú í huganum ekki þverfótandi lengur fyrir pólskum þjófaflokkum sem bíða þess eins að rýja okkur endanlega inn að skinninu. Hundur sem bættist við fjölskylduna fyrr á þessu ári reyndist í kaupbæti vera lifandi þjófavarnarkerfi og tekur hlutverk sitt ákaflega alvarlega. Í hvert skipti sem einhver vogar sér fram hjá húsinu eftir að honum finnst að fólk eigi að vera farið að sofa, lyftir hann eyra og augnloki og urrar aðvarandi. Stjákli einhver um lóðina eftir myrkur rýkur hann upp í vígaham, æstur og geltandi og framfylgir þannig embættisskyldum sínum af fullri einurð. Skiptir þá engu máli hvort á ferð eru strangheiðarlegir nágrannar eða samviskusamur blaðberi. Alvöru þjófar fengju líklega að finna til tevatnsins. Líkt og sá óheppni ræningi sem ætlaði samkvæmt fréttum um daginn inn um svaladyr á húsi en mætti þá vígreifum varðhundi heimilisins. Það eina sem þjófurinn sá skildi eftir sig, var blóðslóð á veröndinni og sigri hrósandi seppi. Merkilegt reyndar að hundurinn og eigandi hans hafi ekki verið kærðir fyrir líkamsárás, miðað við þá lagalegu samúð sem stórþjófar virðast njóta á Íslandi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Halldór 5.10.2024 Jón Þór Stefánsson Halldór Spilling á Íslandi: Erum við að missa tökin? Ágústa Árnadóttir Skoðun Sleppum brúnni og förum betri leið framhjá Selfossi Elliði Vignisson Skoðun Háskóli Íslands er ekki að sinna skyldum sínum Silja Höllu Egilsdóttir Skoðun Eignafólk græðir mikið á vaxtastefnu Seðlabankans Stefán Ólafsson Skoðun Telur rektor Háskóla Íslands úrskurði alþjóðadómstóla og ályktanir Sameinuðu þjóðanna vera pólitískt álitamál? Elí Hörpu- og Önundarbur Skoðun Dauðarefsing Pírata Sigurjón Þórðarson Skoðun Þriðjungur barna af erlendum uppruna tilheyrir ekki skólanum sínum Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun Að dansa í regninu Lóa Björk Ólafsdóttir Skoðun Foreldrar eru sérfræðingar í sínum börnum Valdimar Víðisson Skoðun
Kvöld eitt hér um árið hringdi ég til systur minnar og bað hana að lána mér hrærivélina sína, því þá átti ég enga sjálf. Þetta var auðsótt mál, systir mín sagði að ég skyldi bara skreppa og sækja hana. Þau hjónin væru reyndar stödd í útlöndum en útidyrnar væru ólæstar auðvitað eins og venjulega, svo ég gæti bara haft mína hentisemi. Þessi notalega gestrisni sem kom af sjálfu sér á upphafsárum búskaparins í dreifbýli reyndist aldrei kosta þau hjónakorn eftirsjá. Svona gamaldags hugsunarháttur gæti átt heima í sögu frá þarsíðustu öld, því bara tæpum áratug síðar hefur elskulegt traust á náunganum gufað upp úr flestum. Daglegar fréttir af fólki sem kemur að heimili sínu svívirtu af harðkjarna innbrotsþjófum hafa svipt okkur því sakleysi sem mörgum var eðlislægt fyrir stuttu. Nú skreppur ekki nokkur maður svo mikið sem út í bakarí án þess að hespa alla glugga vandlega aftur, melda sig til nágrannans og virkja þjófavarnarkerfið. Dagleg bölsýni fjölmiðla hefur hrætt líftóruna úr okkur öllum. Ofan á hroðalegar fjármálafréttir, sorgarsögur og heimsendaspár er nú í huganum ekki þverfótandi lengur fyrir pólskum þjófaflokkum sem bíða þess eins að rýja okkur endanlega inn að skinninu. Hundur sem bættist við fjölskylduna fyrr á þessu ári reyndist í kaupbæti vera lifandi þjófavarnarkerfi og tekur hlutverk sitt ákaflega alvarlega. Í hvert skipti sem einhver vogar sér fram hjá húsinu eftir að honum finnst að fólk eigi að vera farið að sofa, lyftir hann eyra og augnloki og urrar aðvarandi. Stjákli einhver um lóðina eftir myrkur rýkur hann upp í vígaham, æstur og geltandi og framfylgir þannig embættisskyldum sínum af fullri einurð. Skiptir þá engu máli hvort á ferð eru strangheiðarlegir nágrannar eða samviskusamur blaðberi. Alvöru þjófar fengju líklega að finna til tevatnsins. Líkt og sá óheppni ræningi sem ætlaði samkvæmt fréttum um daginn inn um svaladyr á húsi en mætti þá vígreifum varðhundi heimilisins. Það eina sem þjófurinn sá skildi eftir sig, var blóðslóð á veröndinni og sigri hrósandi seppi. Merkilegt reyndar að hundurinn og eigandi hans hafi ekki verið kærðir fyrir líkamsárás, miðað við þá lagalegu samúð sem stórþjófar virðast njóta á Íslandi.
Telur rektor Háskóla Íslands úrskurði alþjóðadómstóla og ályktanir Sameinuðu þjóðanna vera pólitískt álitamál? Elí Hörpu- og Önundarbur Skoðun
Þriðjungur barna af erlendum uppruna tilheyrir ekki skólanum sínum Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun
Telur rektor Háskóla Íslands úrskurði alþjóðadómstóla og ályktanir Sameinuðu þjóðanna vera pólitískt álitamál? Elí Hörpu- og Önundarbur Skoðun
Þriðjungur barna af erlendum uppruna tilheyrir ekki skólanum sínum Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun