Minnisvarðinn Kolbeinn Óttarsson Proppé skrifar 9. september 2009 06:00 Nú fer eins og eldur í sinu um óravíddir internetsins hvatningarboðskapur um að reisa eigi líkneskju, ellegar einhvers konar minnismerki, um Helga Hóseasson. Hugmyndin er góðra gjalda verð, enda meira um vert að minnast manns sem stóð á rétti sínum einn og óstuddur gegn kerfisbákninu, en góðskálda og broddborgara þessa lands. Helgi barðist fyrir því áratugum saman að ógiltir yrðu þeir samningar sem hann taldi að komið hefði verið á fyrir sína hönd, milli hans og guðs. Skírður var hann ómálga barn og gat litlu um það ráðið. Fermdur var hann unglingsgrey og sagðist lítt hafa verið til þess fallinn á svo ungum aldri að hafa skoðun á þeim gjörningi. Til vits og ára kominn vildi hann því að þessum samningum yrði rift; enda ekki gerðir með hans fullri vitund, ef svo má segja. Ætli menn sér að minnast Helga á einhvern máta, væri kannski nær að horfa til þeirra málefna sem hann mótmælti, heldur en þeirrar staðreyndar sjálfrar að hann hafi yfir höfuð mótmælt. Enn er það kerfi við lýði hér að sé móðir barns skráð í trúfélag við fæðingu barnsins verður það ósjálfrátt hluti af því trúfélagi. Það á vissulega við um öll trúfélög, en barnaskapur er að láta eins og það komi ekki þjóðkirkjunni best; sem bjó við einokunarvald í þessum efnum öldum saman. Og ekki hefur kirkjunnar mönnum þótt tilhlýðilegt að hækka fermingaraldur. Ferming var til forna miðuð við þann aldur er unglingar komust í tölu fullorðinna og ætti því að vera við 18 ára aldur í dag, ekki 13 ára. Hví ríghaldið er í 13 ára aldurinn er óskiljanlegt. Þá þarf engum blöðum um það að fletta að þjóðkirkjan nýtur sögu sinnar og sérstöðu miðað við aðra trúflokka. Og þótt menn vitni í námskrár þarf varla að deila um að staða kristni innan skóla - víðast hvar - er önnur og betri en annarra trúarbragða. Friðarmálin voru Helga einnig hugleikin og hann var einlæglega á móti ofbeldi. Íraksstríðinu mótmælti hann oftar en flestir aðrir, þó ekki hafi verið hlustað á hann frekar en aðra landsmenn í það sinnið. Minnumst Helga endilega, en stofnum frekar til hópa um að vinna að þessum baráttumálum hans. Fengi hann að velja á milli fullnaðarsigurs í þeim eða líkneskis, myndi hann trauðla velja það síðarnefnda. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kolbeinn Óttarsson Proppé Mest lesið Almageddon? Eyþór Kristleifsson Skoðun Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Það sem ekki má fjalla um fyrir kosningar til Alþingis Árni Jensson Skoðun Betri Strætó 2025 og (svo) Borgarlína Dagur B. Eggertsson Skoðun Vímuefnið VONÍUM Haraldur Ingi Haraldsson Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun Svartir föstudagar í boði íslenskra stjórnvalda Haukur Guðmundsson Skoðun
Nú fer eins og eldur í sinu um óravíddir internetsins hvatningarboðskapur um að reisa eigi líkneskju, ellegar einhvers konar minnismerki, um Helga Hóseasson. Hugmyndin er góðra gjalda verð, enda meira um vert að minnast manns sem stóð á rétti sínum einn og óstuddur gegn kerfisbákninu, en góðskálda og broddborgara þessa lands. Helgi barðist fyrir því áratugum saman að ógiltir yrðu þeir samningar sem hann taldi að komið hefði verið á fyrir sína hönd, milli hans og guðs. Skírður var hann ómálga barn og gat litlu um það ráðið. Fermdur var hann unglingsgrey og sagðist lítt hafa verið til þess fallinn á svo ungum aldri að hafa skoðun á þeim gjörningi. Til vits og ára kominn vildi hann því að þessum samningum yrði rift; enda ekki gerðir með hans fullri vitund, ef svo má segja. Ætli menn sér að minnast Helga á einhvern máta, væri kannski nær að horfa til þeirra málefna sem hann mótmælti, heldur en þeirrar staðreyndar sjálfrar að hann hafi yfir höfuð mótmælt. Enn er það kerfi við lýði hér að sé móðir barns skráð í trúfélag við fæðingu barnsins verður það ósjálfrátt hluti af því trúfélagi. Það á vissulega við um öll trúfélög, en barnaskapur er að láta eins og það komi ekki þjóðkirkjunni best; sem bjó við einokunarvald í þessum efnum öldum saman. Og ekki hefur kirkjunnar mönnum þótt tilhlýðilegt að hækka fermingaraldur. Ferming var til forna miðuð við þann aldur er unglingar komust í tölu fullorðinna og ætti því að vera við 18 ára aldur í dag, ekki 13 ára. Hví ríghaldið er í 13 ára aldurinn er óskiljanlegt. Þá þarf engum blöðum um það að fletta að þjóðkirkjan nýtur sögu sinnar og sérstöðu miðað við aðra trúflokka. Og þótt menn vitni í námskrár þarf varla að deila um að staða kristni innan skóla - víðast hvar - er önnur og betri en annarra trúarbragða. Friðarmálin voru Helga einnig hugleikin og hann var einlæglega á móti ofbeldi. Íraksstríðinu mótmælti hann oftar en flestir aðrir, þó ekki hafi verið hlustað á hann frekar en aðra landsmenn í það sinnið. Minnumst Helga endilega, en stofnum frekar til hópa um að vinna að þessum baráttumálum hans. Fengi hann að velja á milli fullnaðarsigurs í þeim eða líkneskis, myndi hann trauðla velja það síðarnefnda.