Bílasóðarnir eiga að borga meira Jón Kaldal skrifar 5. júní 2008 08:00 Tillögur um stighækkandi skatt á bíla eftir því hvað þeir menga mikið eru afbragð. Nú þarf að koma þeim í gagnið eins hratt og mögulegt er. Samsetning íslenska bílaflotans er þjóðinni til skammar. Meðaltalslosun koltvísýrings á hvern skráðan bíl er langmest hér á landi af öllum þeim 30 löndum sem mynda Evrópska efnahagssvæðið. Þennan fróðleik er að finna í nýrri skýrslu starfshóps fjármálaráðherra, sem hafði það hlutverk að leggja fram heildarstefnumótun um skattlagningu ökutækja og eldsneytis. Á mannamáli þýðir þetta að íslenski bílaflotinn er einn sá mest mengandi í gjörvallri álfunni. Í skýrslunni kemur líka fram að þessi staða þýðir að nánast engin von er um að ná settum markmiðum um samdrátt í losun gróðurhúsalofttegunda hér á landi. Á sama tíma og mengun frá bílaumferð hefur farið minnkandi víðast í Evrópu hefur þróunin verið í hina áttina hér. Ástæðan er augljós hverjum þeim sem er í umferðinni. Öxulþungi flotans hefur farið sívaxandi. Jeppum og stórum pallbílum hefur snarfjölgað og það eru ekki neyslugrönn farartæki. Innstæðan fyrir kvörtunum um hátt eldsneytisverð undanfarin ár er sem sagt ekki meiri en svo að risajeppi á borð við Toyota Landcruiser er jafnan með mest seldu bílum landsins. Nú síðast í janúar seldust til dæmis yfir 200 ný stykki af þeirri gerð á einu bretti. Þessi þróun er bein afleiðing af meðvitundarlítilli stefnu stjórnvalda í umhverfismálum um árabil. Lítið sem ekkert hefur verið gert til þess að stýra bílakaupum þjóðarinnar með það fyrir augum að draga úr mengun. Þvert á móti. Pallbílar í yfirstærð komu til dæmis eins og holskefla inn á markaðinn fyrir fáeinum árum vegna glufu í vörugjaldakerfinu. Nú gæti einhverjum dottið í hug að kalla það forsjárhyggju að leiða í lög skattlagningu sem umbunar þeim sem kaupa eyðslugrannan bíl en refsar hinum sem vilja aka um á meira mengandi bílum. Jafnvel að slíkir skattar væru skerðing á frelsi þeirra sem vilja eiga eyðslufreka bíla. Slíkar takmarkanir eru hins vegar fyllilega réttmætar því með þeim er verið að gæta hagsmuna þeirra sem kjósa að eiga ekki slíka mengunarvalda. Mengun er alvarleg skerðing á lífsgæðum. Þeir sem eru gripnir við að henda rusli á víðavangi eru sektaðir fyrir sóðaskapinn. Háir skattar á bílasóða eru af sama stofni. Þeir eru á vissan hátt eins og fyrirfram greiddar sektir fyrir virðingarleysi við andrúmslofti okkar allra. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Kaldal Mest lesið Rekin út fyrir að vera kennari Álfhildur Leifsdóttir Skoðun Vegið að framtíð ungs vísindafólks á Íslandi Katrín Möller,Svava Dögg Jónsdóttir Skoðun Sá „óháði“ kemur til byggða Kristinn Karl Brynjarsson Skoðun Lögreglumenn samningslausir mánuðum saman og án verkfallsréttar Fjölnir Sæmundsson Skoðun Fólk eða fífl? Anna Gunndís Guðmundsdóttir Skoðun Treystir þú konum? Hópur 72 kvenna úr sex stjórnmálaflokkum Skoðun Vanvirðing við einkaframtakið og verðmætasköpun Bessí Þóra Jónsdóttir Skoðun Á að banna rauða jólasveininn? Stefán Vagn Stefánsson Skoðun Við þurfum að tala um Bálstofuna Matthías Kormáksson Skoðun Græðgin er komin út fyrir öll mörk Sigurjón Þórðarson Skoðun
Tillögur um stighækkandi skatt á bíla eftir því hvað þeir menga mikið eru afbragð. Nú þarf að koma þeim í gagnið eins hratt og mögulegt er. Samsetning íslenska bílaflotans er þjóðinni til skammar. Meðaltalslosun koltvísýrings á hvern skráðan bíl er langmest hér á landi af öllum þeim 30 löndum sem mynda Evrópska efnahagssvæðið. Þennan fróðleik er að finna í nýrri skýrslu starfshóps fjármálaráðherra, sem hafði það hlutverk að leggja fram heildarstefnumótun um skattlagningu ökutækja og eldsneytis. Á mannamáli þýðir þetta að íslenski bílaflotinn er einn sá mest mengandi í gjörvallri álfunni. Í skýrslunni kemur líka fram að þessi staða þýðir að nánast engin von er um að ná settum markmiðum um samdrátt í losun gróðurhúsalofttegunda hér á landi. Á sama tíma og mengun frá bílaumferð hefur farið minnkandi víðast í Evrópu hefur þróunin verið í hina áttina hér. Ástæðan er augljós hverjum þeim sem er í umferðinni. Öxulþungi flotans hefur farið sívaxandi. Jeppum og stórum pallbílum hefur snarfjölgað og það eru ekki neyslugrönn farartæki. Innstæðan fyrir kvörtunum um hátt eldsneytisverð undanfarin ár er sem sagt ekki meiri en svo að risajeppi á borð við Toyota Landcruiser er jafnan með mest seldu bílum landsins. Nú síðast í janúar seldust til dæmis yfir 200 ný stykki af þeirri gerð á einu bretti. Þessi þróun er bein afleiðing af meðvitundarlítilli stefnu stjórnvalda í umhverfismálum um árabil. Lítið sem ekkert hefur verið gert til þess að stýra bílakaupum þjóðarinnar með það fyrir augum að draga úr mengun. Þvert á móti. Pallbílar í yfirstærð komu til dæmis eins og holskefla inn á markaðinn fyrir fáeinum árum vegna glufu í vörugjaldakerfinu. Nú gæti einhverjum dottið í hug að kalla það forsjárhyggju að leiða í lög skattlagningu sem umbunar þeim sem kaupa eyðslugrannan bíl en refsar hinum sem vilja aka um á meira mengandi bílum. Jafnvel að slíkir skattar væru skerðing á frelsi þeirra sem vilja eiga eyðslufreka bíla. Slíkar takmarkanir eru hins vegar fyllilega réttmætar því með þeim er verið að gæta hagsmuna þeirra sem kjósa að eiga ekki slíka mengunarvalda. Mengun er alvarleg skerðing á lífsgæðum. Þeir sem eru gripnir við að henda rusli á víðavangi eru sektaðir fyrir sóðaskapinn. Háir skattar á bílasóða eru af sama stofni. Þeir eru á vissan hátt eins og fyrirfram greiddar sektir fyrir virðingarleysi við andrúmslofti okkar allra.