Tímans kall Páll Baldvin Baldvinsson skrifar 11. mars 2008 07:00 Oft er talað um að einstaka stjórnmálamenn hafi politískt nef. Þeim sé eðlislægt að nema sterka en leynda bylgju í samfélaginu sem fáum er ljós, jafnvel ekki sjálfum pöplinum. Lýðskrumurum er stundum gefin þessi gáfa. Hún tryggir þeim skjótan framgang en oftar er þeim hætt við falli sem einungis kjörtímabilið verndar þá fyrir. Hin lyðræðislega kosning til langs tíma heldur þá verndarhendi yfir hróknum þótt dauður sé. Hin miklu og virku samskipti sumra stjórnmálamanna við almenning gefa þeim oft til kynna hvað er á seiði í eldhúsum þjóðarinnar, þótt margir þeirra séu umkringdir jábræðrum og tapi á endanum sambandi við fastalandið, kjósendur og þjóðina. Stundum nýta þeir sér það til eigin framdráttar, stundum til að styrkja framgang þeirra hugsjóna sem þeir standa fyrir og vilja sjá verða að veruleika. Ekki er að sjá að stjórnmálamenn á Íslandi ætli upp til hópa að láta sig nokkru varða þótt forráðamenn í atvinnulífi hér á landi og almennin bgur að stórum hluta vilji staðfastlega láta hefja vinnu við undirbúning að umsókn inn í Evrópubandalagið. Fjöldi þeirra lýðræðislegu fulltrúa sem hæst lætur í andstöðu um þau er ekki stór. Margir reyndar múlbundnir við heimareið stjórnmálaflokkanna sem þeir skipa um þessar mundir. Þótt æ fleiri rök hnígi að því að Ísland eigi heima í samfélagi Evrópuþjóða hristir forsætisráðherrann af sér hausinn og segir engan slíkan aðgang á dagskrá. Allt í kringum hann loga eldar og þessi mæti fulltrúi varkárni situr sem fastast og leggur kapal: ekkert er í báli í kringum hann. Allir aðrir hafa það sterklega á tilfinningunni að nú sé einmitt kominn til þessi tími - vonum seinna. Hvað forsætisráðherranum og fylgisveinum hans og konum gengur til er ekki vel ljóst: vera kann að öndverðar skoðanir innan hans flokks skelfi forystuna og hún þori hreinlega ekki að taka þetta mál á dagskrá opinberlega og af fullum heilindum á sínum vettvangi af ótta við að það kljúfi Sjálfstæðisflokkinn. En þá mega herra á þeim bæ muna að flokkurinn hefur um langa hríð verið vel agaður, jafnvel fylgt leiðtogum sínum í styrjaldir í fjarlægum heimshlutum af stakri spekt. Ekki að til þess sé hvatt að stærsta stjórnmálahreyfing landsins til skamms tíma leggi í umræðu um inngöngu í Evrópubandalagið með bundið fyrir augun. Gögnin blasa við og eru öllum fyrirliggjandi sagði Árni Snævarr blaðamaður nýlega í umræðuþætti í Ríkisjónvarpinu. Á þessum umrótstímum gengis, fjármagns og atvinnuhátta er nauðsynlegt og ábyrgt að stjórnmálamenn þori að ræða framtíð þjóðarinnar á þessum vettvangi, hætti illa skýrðri afstöðu, sýni að þeir séu menn til að taka þá umræðu sem þjóðin finnur, skilur og sér, er orðin okkur ári brýn svo við megum komast að upplýstu samþykki eða andstöðu um þáttöku í þessu bandalagi. En til þess þarf meira en pólitískt nef. Til þess þarf pólitískan kjark. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Páll Baldvin Baldvinsson Mest lesið Svifhrifavaldar Halldóra Lillý Jóhannsdóttir Skoðun Forseti ÍSÍ hvattur til að hefja tiltektina í eigin starfsemi Sigurður G. Guðjónsson Skoðun Hvernig og hvenær en ekki hvort Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Verða rangfærslur að sannleika, ef þær eru endurteknar nógu oft!? Ole Anton Bieltvedt Skoðun 3.200 aumingjar (mín skoðun) Ole Anton Bieltvedt Skoðun Um vanda stúlkna í skólum Ragnar Þór Pétursson Skoðun Halldór 13.04.2024 Halldór Baldursson Halldór Snjallsímar og geðveiki meðal barna og unglinga Atli Harðarson Skoðun Það er víst hægt að semja um aðildarskilmála! Mörg dæmi sanna það! Ole Anton Bieltvedt Skoðun Græðum pening, bætum lífsgæði, drögum úr losun. Vandamál? Björn Teitsson Skoðun
Oft er talað um að einstaka stjórnmálamenn hafi politískt nef. Þeim sé eðlislægt að nema sterka en leynda bylgju í samfélaginu sem fáum er ljós, jafnvel ekki sjálfum pöplinum. Lýðskrumurum er stundum gefin þessi gáfa. Hún tryggir þeim skjótan framgang en oftar er þeim hætt við falli sem einungis kjörtímabilið verndar þá fyrir. Hin lyðræðislega kosning til langs tíma heldur þá verndarhendi yfir hróknum þótt dauður sé. Hin miklu og virku samskipti sumra stjórnmálamanna við almenning gefa þeim oft til kynna hvað er á seiði í eldhúsum þjóðarinnar, þótt margir þeirra séu umkringdir jábræðrum og tapi á endanum sambandi við fastalandið, kjósendur og þjóðina. Stundum nýta þeir sér það til eigin framdráttar, stundum til að styrkja framgang þeirra hugsjóna sem þeir standa fyrir og vilja sjá verða að veruleika. Ekki er að sjá að stjórnmálamenn á Íslandi ætli upp til hópa að láta sig nokkru varða þótt forráðamenn í atvinnulífi hér á landi og almennin bgur að stórum hluta vilji staðfastlega láta hefja vinnu við undirbúning að umsókn inn í Evrópubandalagið. Fjöldi þeirra lýðræðislegu fulltrúa sem hæst lætur í andstöðu um þau er ekki stór. Margir reyndar múlbundnir við heimareið stjórnmálaflokkanna sem þeir skipa um þessar mundir. Þótt æ fleiri rök hnígi að því að Ísland eigi heima í samfélagi Evrópuþjóða hristir forsætisráðherrann af sér hausinn og segir engan slíkan aðgang á dagskrá. Allt í kringum hann loga eldar og þessi mæti fulltrúi varkárni situr sem fastast og leggur kapal: ekkert er í báli í kringum hann. Allir aðrir hafa það sterklega á tilfinningunni að nú sé einmitt kominn til þessi tími - vonum seinna. Hvað forsætisráðherranum og fylgisveinum hans og konum gengur til er ekki vel ljóst: vera kann að öndverðar skoðanir innan hans flokks skelfi forystuna og hún þori hreinlega ekki að taka þetta mál á dagskrá opinberlega og af fullum heilindum á sínum vettvangi af ótta við að það kljúfi Sjálfstæðisflokkinn. En þá mega herra á þeim bæ muna að flokkurinn hefur um langa hríð verið vel agaður, jafnvel fylgt leiðtogum sínum í styrjaldir í fjarlægum heimshlutum af stakri spekt. Ekki að til þess sé hvatt að stærsta stjórnmálahreyfing landsins til skamms tíma leggi í umræðu um inngöngu í Evrópubandalagið með bundið fyrir augun. Gögnin blasa við og eru öllum fyrirliggjandi sagði Árni Snævarr blaðamaður nýlega í umræðuþætti í Ríkisjónvarpinu. Á þessum umrótstímum gengis, fjármagns og atvinnuhátta er nauðsynlegt og ábyrgt að stjórnmálamenn þori að ræða framtíð þjóðarinnar á þessum vettvangi, hætti illa skýrðri afstöðu, sýni að þeir séu menn til að taka þá umræðu sem þjóðin finnur, skilur og sér, er orðin okkur ári brýn svo við megum komast að upplýstu samþykki eða andstöðu um þáttöku í þessu bandalagi. En til þess þarf meira en pólitískt nef. Til þess þarf pólitískan kjark.