Rugl í Reykjavík Jón Kaldal skrifar 22. janúar 2008 06:00 Í gær var myndaður þriðji borgarstjórnarmeirihlutinn í Reykjavík á þeim tuttugu mánuðum sem eru liðnir frá því að kosið var til borgarstjórnar. Nýjar kosningar væru vissulega fýsilegur kostur í þessari dæmalausu stöðu, ef ekki væri óheimilt að ganga til kosninga fyrr en að loknu kjörtímabilinu. Borgarbúar sitja því uppi með kjörna fulltrúa sína fram til vors árið 2010 þegar næst verður kosið. Full ástæða er til að ætla að fram undan séu erfiðir tuttugu og átta mánuðir. Þegar þetta er skrifað er ekki gott að sjá um hvað nýi meirihlutinn er stofnaður. Vissulega liggur fyrir málefnasamningur, en þar eru efst á blaði atriði sem ganga þvert á stefnu Sjálfstæðisflokksins. Allra efst er að ekki verði tekin ákvörðun um flutning Reykjavíkurflugvallar á kjörtímabilinu. Aðeins eru nokkrar vikur liðnar frá því að Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson, oddviti sjálfstæðimanna í borgarstjórn, lýsti því afdráttarlaust yfir að það væri skoðun borgarstjórnarflokksins að flugvöllurinn ætti að fara úr Vatnsmýrinni. Númer tvö á listanum er yfirlýsing um að leitað verði leiða til að varðveita 19. aldar götumynd Laugavegarins og miðborgarinnar eins og kostur er. Þetta þýðir á mannamáli að slegnar verða af hugmyndir um að gömul hús víki fyrir nýjum við Laugaveg. Margsinnis hefur komið fram að húsafriðun er meðal helstu hjartans mála næsta borgarstjóra, Ólafs F. Magnússonar. Og í þeim efnum hefur líka komið skýrt fram að hann vill engar málamiðlanir. Hefur Ólafur meðal annars barist hart fyrir friðun húsanna númer 4 og 6 við Laugaveg, sömu húsa og sjálfstæðismenn voru samstíga um að ekki væri ástæða til að varðveita þegar þeir sátu síðast í meirihlutanum. Í þessu samhengi er athyglisvert að rifja upp tólf daga gamla skoðanakönnun Fréttablaðsins um afstöðu borgarbúa til friðunar Laugavegar 4 og 6. Þar kom fram að minnstur vilji til að friða var einmitt meðal stuðningsfólks Sjálfstæðisflokksins og Frjálslynda flokksins, fjórtán prósent í fyrra tilfellinu og átján því síðara. Ekki er enn séð fyrir endann á átökunum um Laugaveg 4 og 6, en ekki verður síður spennandi að sjá hver verða afdrif áætlana um uppbyggingu á þremur mun stærri reitum við Laugaveg. Það verður dýrt ævintýri ef borgin ætlar að leysa til sín allar þær eignir sem verktakar hafa fest kaup á í miðborginni. Eftir þann vandræðagang sem þjóðin hefur orðið vitni að í stjórn höfuðborgarinnar, fyrst í haust og svo aftur nú, þegar innan við hundrað daga gamall meirihluti féll, er full ástæða til að staldra við og velta fyrir sér um hvað þátttaka í stjórnmálum snýst. Hellir fólk sér út í stjórnmálin til að vinna að sannfæringu sinni, eða til að komast á valdastóla, sama hvað það kostar? Það er ekki bölsýni að spá að borgarbúar muni fá fleiri tilefni til að velta þeirri spurningu fyrir sér áður en kjördagur vorið 2010 rennur upp. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Kaldal Mest lesið Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun Almageddon? Eyþór Kristleifsson Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Vímuefnið VONÍUM Haraldur Ingi Haraldsson Skoðun Betri Strætó 2025 og (svo) Borgarlína Dagur B. Eggertsson Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun Það sem ekki má fjalla um fyrir kosningar til Alþingis Árni Jensson Skoðun Svartir föstudagar í boði íslenskra stjórnvalda Haukur Guðmundsson Skoðun
Í gær var myndaður þriðji borgarstjórnarmeirihlutinn í Reykjavík á þeim tuttugu mánuðum sem eru liðnir frá því að kosið var til borgarstjórnar. Nýjar kosningar væru vissulega fýsilegur kostur í þessari dæmalausu stöðu, ef ekki væri óheimilt að ganga til kosninga fyrr en að loknu kjörtímabilinu. Borgarbúar sitja því uppi með kjörna fulltrúa sína fram til vors árið 2010 þegar næst verður kosið. Full ástæða er til að ætla að fram undan séu erfiðir tuttugu og átta mánuðir. Þegar þetta er skrifað er ekki gott að sjá um hvað nýi meirihlutinn er stofnaður. Vissulega liggur fyrir málefnasamningur, en þar eru efst á blaði atriði sem ganga þvert á stefnu Sjálfstæðisflokksins. Allra efst er að ekki verði tekin ákvörðun um flutning Reykjavíkurflugvallar á kjörtímabilinu. Aðeins eru nokkrar vikur liðnar frá því að Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson, oddviti sjálfstæðimanna í borgarstjórn, lýsti því afdráttarlaust yfir að það væri skoðun borgarstjórnarflokksins að flugvöllurinn ætti að fara úr Vatnsmýrinni. Númer tvö á listanum er yfirlýsing um að leitað verði leiða til að varðveita 19. aldar götumynd Laugavegarins og miðborgarinnar eins og kostur er. Þetta þýðir á mannamáli að slegnar verða af hugmyndir um að gömul hús víki fyrir nýjum við Laugaveg. Margsinnis hefur komið fram að húsafriðun er meðal helstu hjartans mála næsta borgarstjóra, Ólafs F. Magnússonar. Og í þeim efnum hefur líka komið skýrt fram að hann vill engar málamiðlanir. Hefur Ólafur meðal annars barist hart fyrir friðun húsanna númer 4 og 6 við Laugaveg, sömu húsa og sjálfstæðismenn voru samstíga um að ekki væri ástæða til að varðveita þegar þeir sátu síðast í meirihlutanum. Í þessu samhengi er athyglisvert að rifja upp tólf daga gamla skoðanakönnun Fréttablaðsins um afstöðu borgarbúa til friðunar Laugavegar 4 og 6. Þar kom fram að minnstur vilji til að friða var einmitt meðal stuðningsfólks Sjálfstæðisflokksins og Frjálslynda flokksins, fjórtán prósent í fyrra tilfellinu og átján því síðara. Ekki er enn séð fyrir endann á átökunum um Laugaveg 4 og 6, en ekki verður síður spennandi að sjá hver verða afdrif áætlana um uppbyggingu á þremur mun stærri reitum við Laugaveg. Það verður dýrt ævintýri ef borgin ætlar að leysa til sín allar þær eignir sem verktakar hafa fest kaup á í miðborginni. Eftir þann vandræðagang sem þjóðin hefur orðið vitni að í stjórn höfuðborgarinnar, fyrst í haust og svo aftur nú, þegar innan við hundrað daga gamall meirihluti féll, er full ástæða til að staldra við og velta fyrir sér um hvað þátttaka í stjórnmálum snýst. Hellir fólk sér út í stjórnmálin til að vinna að sannfæringu sinni, eða til að komast á valdastóla, sama hvað það kostar? Það er ekki bölsýni að spá að borgarbúar muni fá fleiri tilefni til að velta þeirri spurningu fyrir sér áður en kjördagur vorið 2010 rennur upp.