Landsbyggðin og strætó 26. júlí 2007 05:45 Á Íslandi búa tvær þjóðir. Ef ekki fleiri. Önnur þjóðin græðir á tá og fingri á alls konar rugli sem maður skilur ekkert í og lifir svo hátt að annað eins hefur ekki sést í Íslandssögunni. Þessi þjóð býr í Reykjavík en er stundum í frístundabýlinu sínu úti í sveit, þeir æðislegustu rífa rándýr einbýlishús til að byggja enn flottari villur á lóðinni og kaupa sig fram fyrir raðir á leið til útlanda. Hin þjóðin lepur dauðann úr skel, býr úti á landi eða tekur strætó í bænum. Ég hef aldrei búið úti á landi en væri til í að prófa. Staðirnir eru þó mislíflegir og í sumum mætir manni ekkert nema deyfð og drungi. Enginn á ferli, grotnandi hús, garðar í hirðuleysi og eina lífsmarkið í sjoppunni. Þar er sem dautt teppi fábreytileikans hvíli yfir og ekkert skrýtið að fólk vilji flytja í bæinn til að vera nær Kringlunni og Húsdýragarðinum - ó, lífinu sjálfu. Ég hef varla tekið strætó síðan ég fékk bílprófið. Ég tók það seint svo ég notaði strætó þó nokkuð mikið. Það er dálítið sami fílingur að taka strætó og að keyra inn í marga bæi á landsbygginni. Sama deyfðin og sami drunginn. Þeir sem eru ekki afsakaðir vegna örorku eða aldurs eru með „lúser" stimplað á ennið á sér í strætó. Svona er það bara en ætti auðvitað ekki að vera það, ekki frekar en í útlöndum. Maður sér alls konar fólk í almenningssamgangnakerfum erlendra stórborga - jafnvel kúl lið með skjalatöskur - svo stóra spurningin hlýtur að vera: Hvað er að strætó og er eitthvað hægt að gera? Eitthvað annað en að nefna stoppistöðvar, meina ég. Kannski mætti fylla vagnana af brakandi fersku lesefni og svo ætti náttúrlega bara að hafa þetta ókeypis. Þegar mér blöskrar bensínverðið hugsa ég um að byrja að nota strætó aftur, en hætti við þegar ég rifja upp eymdarlegu stemninguna. Ég hugsa líka stundum um að flytja út á land. Það hefur sína kosti: ódýrt húsnæði og lífið er í hægara tempói - alveg frábært að ala upp krakka úti á landi, segir fólk. En Lufsan má ekki heyra á þetta minnst. Hún ólst upp úti á landi og segir að 20 ár þar séu alveg nóg. Svo kemur alltaf spurningin: Hvað á ég eiginlega að fara að gera þarna? Hluti landsbyggðarinnar og strætó spilar blús á meðan restin spilar góðærispopp. Því er alltaf verið að reyna að hressa upp á hvoru tveggja með mótvægisaðgerðum eða hvað þetta heitir. En mun eitthvað breytast? Verða strætósamgöngur skyndilega það svalasta og ekkert meira æðislegt en að búa úti á landi? Eða verður þetta kannski eintómur blús áfram þar til allir eru fluttir á mölina og einum jeppa verður úthlutað á hvern rass? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Dr. Gunni Mest lesið Rekin út fyrir að vera kennari Álfhildur Leifsdóttir Skoðun Börn laga ekki beinbrot Katrín Sigríður J. Steingrímsdóttir Skoðun Sá „óháði“ kemur til byggða Kristinn Karl Brynjarsson Skoðun Vegið að framtíð ungs vísindafólks á Íslandi Katrín Möller,Svava Dögg Jónsdóttir Skoðun Lögreglumenn samningslausir mánuðum saman og án verkfallsréttar Fjölnir Sæmundsson Skoðun Við þurfum að tala um Bálstofuna Matthías Kormáksson Skoðun Vanvirðing við einkaframtakið og verðmætasköpun Bessí Þóra Jónsdóttir Skoðun Treystir þú konum? Hópur 72 kvenna úr sex stjórnmálaflokkum Skoðun Fólk eða fífl? Anna Gunndís Guðmundsdóttir Skoðun Fimmtíu og sex Sigmar Guðmundsson Skoðun
Á Íslandi búa tvær þjóðir. Ef ekki fleiri. Önnur þjóðin græðir á tá og fingri á alls konar rugli sem maður skilur ekkert í og lifir svo hátt að annað eins hefur ekki sést í Íslandssögunni. Þessi þjóð býr í Reykjavík en er stundum í frístundabýlinu sínu úti í sveit, þeir æðislegustu rífa rándýr einbýlishús til að byggja enn flottari villur á lóðinni og kaupa sig fram fyrir raðir á leið til útlanda. Hin þjóðin lepur dauðann úr skel, býr úti á landi eða tekur strætó í bænum. Ég hef aldrei búið úti á landi en væri til í að prófa. Staðirnir eru þó mislíflegir og í sumum mætir manni ekkert nema deyfð og drungi. Enginn á ferli, grotnandi hús, garðar í hirðuleysi og eina lífsmarkið í sjoppunni. Þar er sem dautt teppi fábreytileikans hvíli yfir og ekkert skrýtið að fólk vilji flytja í bæinn til að vera nær Kringlunni og Húsdýragarðinum - ó, lífinu sjálfu. Ég hef varla tekið strætó síðan ég fékk bílprófið. Ég tók það seint svo ég notaði strætó þó nokkuð mikið. Það er dálítið sami fílingur að taka strætó og að keyra inn í marga bæi á landsbygginni. Sama deyfðin og sami drunginn. Þeir sem eru ekki afsakaðir vegna örorku eða aldurs eru með „lúser" stimplað á ennið á sér í strætó. Svona er það bara en ætti auðvitað ekki að vera það, ekki frekar en í útlöndum. Maður sér alls konar fólk í almenningssamgangnakerfum erlendra stórborga - jafnvel kúl lið með skjalatöskur - svo stóra spurningin hlýtur að vera: Hvað er að strætó og er eitthvað hægt að gera? Eitthvað annað en að nefna stoppistöðvar, meina ég. Kannski mætti fylla vagnana af brakandi fersku lesefni og svo ætti náttúrlega bara að hafa þetta ókeypis. Þegar mér blöskrar bensínverðið hugsa ég um að byrja að nota strætó aftur, en hætti við þegar ég rifja upp eymdarlegu stemninguna. Ég hugsa líka stundum um að flytja út á land. Það hefur sína kosti: ódýrt húsnæði og lífið er í hægara tempói - alveg frábært að ala upp krakka úti á landi, segir fólk. En Lufsan má ekki heyra á þetta minnst. Hún ólst upp úti á landi og segir að 20 ár þar séu alveg nóg. Svo kemur alltaf spurningin: Hvað á ég eiginlega að fara að gera þarna? Hluti landsbyggðarinnar og strætó spilar blús á meðan restin spilar góðærispopp. Því er alltaf verið að reyna að hressa upp á hvoru tveggja með mótvægisaðgerðum eða hvað þetta heitir. En mun eitthvað breytast? Verða strætósamgöngur skyndilega það svalasta og ekkert meira æðislegt en að búa úti á landi? Eða verður þetta kannski eintómur blús áfram þar til allir eru fluttir á mölina og einum jeppa verður úthlutað á hvern rass?