Í rjómatertukjól undir pálmatré 1. maí 2007 15:03 Fáar ef nokkrar afhafnir ástfanginna para eru jafn hallærislegar og giftingar. Það var ekki hægt að sannfærast um annað en sannindi þessarar fullyrðingar hér um árið, þegar brúðkaups-tryllingur skók landann og enginn gat gengið í hjónaband með sæmd nema því væri sjónvarpað á frístöð. Þegar góðvinkona mín sendi mér kort sem ein virtasta auglýsingastofa landsins hafði verið fengin til að hanna og bauð mér að koma í brúðkaup sitt setti mig hljóða. Ég hugsaði með mér hvernig gat staðið á því að þessi fallega og greinda stúlka gat látið plata sig út í svona vitleysu. Niðurstaðan sem ég ákvað að reyna komast niður á var að ég væri hégómleg manneskja. Broddborgaraleg hugsun mín bæri vott um sýndarmennsku meðaljónsins og þyrfti að kæfa niður, með hörku. Í brúðkaupið mætti ég því með eins galopnum huga og mér var framast unnt. Ég fékk strax ónotatilfinngu þegar brúðarvalsinn hófst og vinkonan gekk inn í stingandi hvítum kjól úr gerviefnum líkastan rjómatertu. Lögin sem sungin voru á ensku af einum þekktasta söngvara þjóðarinnar smugu í gegnum merg og bein. Kjánahrollurinn gagntók mig þegar æstur lýður henti hrísgrjónum yfir nýgifta parið sem hljóp inn í hvíta limósínu í íslensku slabbi, með pálmatré í huganum. þessi ágæta vinkona mín er nú skilin. Minningin held ég að henni þyki verri en mér. Við höfum samt ekki rætt um þetta upphátt enn. Fyrirlitningin á athöfninni hefur vaxið eins og mygla í huga mér. Hjónabandið hefur nú aftur komist í hámæli. Ástæðan er ekki sjónvarpsþáttur heldur að nokkrum prestum þykir rangt að hommar og lesbíur eigist frammi fyrir guði. Í sjálfu sér hef ég ótrúlega takmarkaðan skilning á því hvers vegna einhver vill játa ást sína í kirkju en furða mig nú samt að það sé valið að fara bókstaflega eftir þessu atriði fremur en einhverju öðru sem nefnt er í Biblíunni. Mér er svo sem alveg sama þótt fólk troði inn upplifunum sínum úr amerískum bíómyndum inn í kirkjuna eða hjónabönd sín. Mér þætti samt betra ef það sleppti því og eðlilegra að kirkjunnarmenn reyni að losa athöfnina við slíka gervimennsku. Fátt er fallegra en tvær manneskjur sem raunverulega vilja eyða ævinni saman og deila þeirri sameiginlegu ábyrgð sem hversdagleikinn býður. Það þyrfti að skerpa á því atriði í tengslum við hjónabandið. Lifi hversdagsleikinn með öllu því yndislega sem rómantískar bíómyndir segja ekki frá. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Karen Kjartansdóttir Mest lesið Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Vitsmunaleg vanstilling í boði ungra Sjálfstæðiskvenna Erna Mist Skoðun Afleiðingar verkfallsaðgerða á minnstu börnin - krafa um svör Jóhanna Dröfn Stefánsdóttir Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Kjaftæði Elliði Vignisson Skoðun Falleinkunn fyrrum forseta Vilhjálmur Þorsteinsson,Viktor Orri Valgarðsson Skoðun Varðhundar kerfisins Lára Herborg Ólafsdóttir Skoðun Ólögleg meðvirkni lækna Teitur Ari Theodórsson Skoðun
Fáar ef nokkrar afhafnir ástfanginna para eru jafn hallærislegar og giftingar. Það var ekki hægt að sannfærast um annað en sannindi þessarar fullyrðingar hér um árið, þegar brúðkaups-tryllingur skók landann og enginn gat gengið í hjónaband með sæmd nema því væri sjónvarpað á frístöð. Þegar góðvinkona mín sendi mér kort sem ein virtasta auglýsingastofa landsins hafði verið fengin til að hanna og bauð mér að koma í brúðkaup sitt setti mig hljóða. Ég hugsaði með mér hvernig gat staðið á því að þessi fallega og greinda stúlka gat látið plata sig út í svona vitleysu. Niðurstaðan sem ég ákvað að reyna komast niður á var að ég væri hégómleg manneskja. Broddborgaraleg hugsun mín bæri vott um sýndarmennsku meðaljónsins og þyrfti að kæfa niður, með hörku. Í brúðkaupið mætti ég því með eins galopnum huga og mér var framast unnt. Ég fékk strax ónotatilfinngu þegar brúðarvalsinn hófst og vinkonan gekk inn í stingandi hvítum kjól úr gerviefnum líkastan rjómatertu. Lögin sem sungin voru á ensku af einum þekktasta söngvara þjóðarinnar smugu í gegnum merg og bein. Kjánahrollurinn gagntók mig þegar æstur lýður henti hrísgrjónum yfir nýgifta parið sem hljóp inn í hvíta limósínu í íslensku slabbi, með pálmatré í huganum. þessi ágæta vinkona mín er nú skilin. Minningin held ég að henni þyki verri en mér. Við höfum samt ekki rætt um þetta upphátt enn. Fyrirlitningin á athöfninni hefur vaxið eins og mygla í huga mér. Hjónabandið hefur nú aftur komist í hámæli. Ástæðan er ekki sjónvarpsþáttur heldur að nokkrum prestum þykir rangt að hommar og lesbíur eigist frammi fyrir guði. Í sjálfu sér hef ég ótrúlega takmarkaðan skilning á því hvers vegna einhver vill játa ást sína í kirkju en furða mig nú samt að það sé valið að fara bókstaflega eftir þessu atriði fremur en einhverju öðru sem nefnt er í Biblíunni. Mér er svo sem alveg sama þótt fólk troði inn upplifunum sínum úr amerískum bíómyndum inn í kirkjuna eða hjónabönd sín. Mér þætti samt betra ef það sleppti því og eðlilegra að kirkjunnarmenn reyni að losa athöfnina við slíka gervimennsku. Fátt er fallegra en tvær manneskjur sem raunverulega vilja eyða ævinni saman og deila þeirri sameiginlegu ábyrgð sem hversdagleikinn býður. Það þyrfti að skerpa á því atriði í tengslum við hjónabandið. Lifi hversdagsleikinn með öllu því yndislega sem rómantískar bíómyndir segja ekki frá.