Fjalakötturinn endurvakinn 18. desember 2006 21:28 Ég les í blaði að Hrönn Marinósdóttir ætli að fara að stofna kvikmyndaklúbb - vilji endurvekja nafnið Fjalaköttinn sem Friðrik Þór Friðriksson notaði á kvikmyndaklúbb sem starfaði í Tjarnarbíói á árunum 1975 til 1980. Ég segi bara eins Mogginn á hátíðarstund - það væri fagnaðarefni. Ég var fastagestur í kvikmyndaklúbbnum hjá Frikka. Þarna fékk maður alvöru kvikmyndauppeldi. Dagskráin var afar metnaðarfull; klúbbnum fór ekki að hnigna fyrr en nýjir stjórnendur reyndu að "létta" hana með allskyns tónlistarmyndum - sérstaklega myndum sem fjölluðu um pönk. En á blómatímanum sá maður þarna myndir eftir Bergman, Bunuel, Godard, Fellini, Welles, Eisenstein, Kurosawa og slíka meistara. Maður býr að þessu allt lífið. Svona myndir á maður helst að sjá á unglingsárum, meðan maður hefur ennþá þolinmæði og hrifnæmið er í lagi. Það koma aldrei til greina að ganga út af sýningum í Fjalakettinum, alveg sama hvað myndirnar voru leiðinlegar (því það voru þær vissulega sumar) eða myndgæðin léleg. Það var metnaðarmál að sitja alveg til enda. Bekkirnir í bíóinu voru harðir, stundum var funheitt þar inni og stundum skítkalt - ég er ekki viss um að ég hefði sama þolið núna. Leiðinlegasta myndin held ég að hafi verið ræma frá Íran þar sem maður horfði á skepnur deyja mjög hægum dauða í miklum þurrki. Minnir að myndin hafi verið þrír tímar. Eða var hún kannski frá Súdan? Hún var allavega mjög niðurdrepandi. En allt var þetta semsagt mjög þroskandi. Ég á þá ósk fyrir hönd svona klúbbs að hann leggi rækt við að sýna klassískar myndir, kafi ofan í kvikmyndasöguna, setji upp vandaðar dagskrár með myndum eftir stórmeistara og brautryðjendur greinarinnar, frá þeim tíma þegar kvikmyndir höfðu status sem list en ekki bara iðnaður - en ekki bara nýlegar költmyndir eða eitthvað sem þykir sniðugt. --- --- --- Sumt er náttúrlega hægt að finna á mynddiskum. Í HMV búðinni á Oxford Street í London er stórkostlegt úrval af diskum. Um daginn keypti ég þar safn með kvikmyndum eftir meistara ítalska nýraunsæisins. Þetta er stefna sem var við lýði á gullöld ítalskrar kvikmyndagerðar, stuttu eftir heimsstyrjöldina síðari. Þarna eru myndir eins og Reiðhjólaþjófarnir, Umberto D og Kraftaverkið í Mílanó eftir Vittorio de Sica, Róm, opin borg eftir Rosselini og I Vitelloni eftir Fellini. Þetta eru frábærar kvikmyndir. Stíllinn ótrúlega hreinn og tær, myndmálið einfalt en kröftugt. Það sem skín í gegn er húmanismi þessara leikstjóra, samlíðan þeirra með lítilmagnanum. Ég horfði tvisvar á Kraftaverkið í Mílanó. Upphafsatriði myndarinnar þegar drengsnáði gengur einn á eftir líkvagni dregnum af hesti um auðar borgargötur er eitt það stórkostlegasta sem ég hef séð - greipir sig inn í vitund manns. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Pistlar Silfur Egils Skoðanir Mest lesið Þegar móðir mín kvaddi okkur fyrir einu ári síðan í dag Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Ýmislegt um rafmagnsbíla og reiðhjól Valur Elli Valsson Skoðun Samkennd samfélags Guðrún Karls Helgudóttir Skoðun Góðan daginn, ég ætla að fá … ENGLISH PLEASE! Ólafur Guðsteinn Kristjánsson Skoðun Akureyrarbær greiðir götu kvennaathvarfs á Akureyri eins og kostur er Ásthildur Sturludóttir Skoðun Þegar ómennskan vitnar í lög Bubbi Morthens Skoðun Ég skil ekki Ævar Þór Benediktsson Skoðun Hver er ég og hvert er ég að fara? Ellý Tómasdóttir Skoðun Hingað og ekki lengra Þorbjörg Þorvaldsdóttir Skoðun Hvað hefur Ísland gert? Katla Þorvaldsdóttir Skoðun
Ég les í blaði að Hrönn Marinósdóttir ætli að fara að stofna kvikmyndaklúbb - vilji endurvekja nafnið Fjalaköttinn sem Friðrik Þór Friðriksson notaði á kvikmyndaklúbb sem starfaði í Tjarnarbíói á árunum 1975 til 1980. Ég segi bara eins Mogginn á hátíðarstund - það væri fagnaðarefni. Ég var fastagestur í kvikmyndaklúbbnum hjá Frikka. Þarna fékk maður alvöru kvikmyndauppeldi. Dagskráin var afar metnaðarfull; klúbbnum fór ekki að hnigna fyrr en nýjir stjórnendur reyndu að "létta" hana með allskyns tónlistarmyndum - sérstaklega myndum sem fjölluðu um pönk. En á blómatímanum sá maður þarna myndir eftir Bergman, Bunuel, Godard, Fellini, Welles, Eisenstein, Kurosawa og slíka meistara. Maður býr að þessu allt lífið. Svona myndir á maður helst að sjá á unglingsárum, meðan maður hefur ennþá þolinmæði og hrifnæmið er í lagi. Það koma aldrei til greina að ganga út af sýningum í Fjalakettinum, alveg sama hvað myndirnar voru leiðinlegar (því það voru þær vissulega sumar) eða myndgæðin léleg. Það var metnaðarmál að sitja alveg til enda. Bekkirnir í bíóinu voru harðir, stundum var funheitt þar inni og stundum skítkalt - ég er ekki viss um að ég hefði sama þolið núna. Leiðinlegasta myndin held ég að hafi verið ræma frá Íran þar sem maður horfði á skepnur deyja mjög hægum dauða í miklum þurrki. Minnir að myndin hafi verið þrír tímar. Eða var hún kannski frá Súdan? Hún var allavega mjög niðurdrepandi. En allt var þetta semsagt mjög þroskandi. Ég á þá ósk fyrir hönd svona klúbbs að hann leggi rækt við að sýna klassískar myndir, kafi ofan í kvikmyndasöguna, setji upp vandaðar dagskrár með myndum eftir stórmeistara og brautryðjendur greinarinnar, frá þeim tíma þegar kvikmyndir höfðu status sem list en ekki bara iðnaður - en ekki bara nýlegar költmyndir eða eitthvað sem þykir sniðugt. --- --- --- Sumt er náttúrlega hægt að finna á mynddiskum. Í HMV búðinni á Oxford Street í London er stórkostlegt úrval af diskum. Um daginn keypti ég þar safn með kvikmyndum eftir meistara ítalska nýraunsæisins. Þetta er stefna sem var við lýði á gullöld ítalskrar kvikmyndagerðar, stuttu eftir heimsstyrjöldina síðari. Þarna eru myndir eins og Reiðhjólaþjófarnir, Umberto D og Kraftaverkið í Mílanó eftir Vittorio de Sica, Róm, opin borg eftir Rosselini og I Vitelloni eftir Fellini. Þetta eru frábærar kvikmyndir. Stíllinn ótrúlega hreinn og tær, myndmálið einfalt en kröftugt. Það sem skín í gegn er húmanismi þessara leikstjóra, samlíðan þeirra með lítilmagnanum. Ég horfði tvisvar á Kraftaverkið í Mílanó. Upphafsatriði myndarinnar þegar drengsnáði gengur einn á eftir líkvagni dregnum af hesti um auðar borgargötur er eitt það stórkostlegasta sem ég hef séð - greipir sig inn í vitund manns.
Akureyrarbær greiðir götu kvennaathvarfs á Akureyri eins og kostur er Ásthildur Sturludóttir Skoðun
Akureyrarbær greiðir götu kvennaathvarfs á Akureyri eins og kostur er Ásthildur Sturludóttir Skoðun