Áfall og álitshnekkir 5. september 2005 00:01 Afleiðingar náttúruhamfaranna í Bandaríkjunum eru hrikalegri en nokkurn óraði fyrir þegar fjölmiðlar byrjuðu að flytja fréttir af fellibylnum Katrínu fyrir rúmri viku. Í fyrstu var talið að nokkrir tugir manna hefðu látið lífið og eignatjón væri takmarkað, en síðan hefur komið á daginn að tíu þúsund manns eða fleiri kunna að hafa látist og tjón orðið meira en nokkru sinni fyrr í sögu Bandaríkjanna. Það sem sker í augun er hve seint og illa stjórnvöld vestanhafs brugðust við afleiðingum hamfaranna. Nú þegar vika er liðin frá atburðunum eru tugir þúsunda manna enn hjálparvana við frumstæðar aðstæður. Hryllilegar sögur berast um hvers kyns ofbeldisverk og lögleysu á flóðasvæðinu. Innviðir samfélags sem telur meira en milljón manns virðast hafa brostið að miklu leyti og fylkisstjórnin og alríkisstjórnin reynst magnvana að koma á röð og reglu.Fullkomið, nútímalegt tækniþjóðfélag hefur á örfáum dögum breyst í víti þar sem frumskógalögmálin hafa tekið völdin. Sú spurning er áleitin hvernig á því standi að ríkasta þjóðfélag heims og öflugasta herveldi skuli ekki ráða betur við afleiðingar náttúruhamfara en raun ber vitni. Svo virðist sem engin neyðaráætlun hafi verið til um viðbrögð við atburðum af þessi tagi. Þó voru þeir fyrirsjáanlegir. Herinn er þjálfaður til að grípa til vopna með litlum fyrirvara og ekki vantaði að hermenn voru fljótlega mættir með alvæpni á flóðasvæðið og yfirlýsingar heyrðust um að sérhver sem óhlýðnaðist boðum yrði skotinn til bana. En hjálparsveitir og hjálpargögn, lyf og matvæli, hafa á hinn bóginn látið á sér standa. Þetta er áfall og álitshnekkir fyrir Bandaríkin. Bandaríkjamenn hljóta í kjölfar þessara atburða að þurfa að líta í eigin barm og spyrja sig erfiðra spurninga um samfélag sitt, stjórnkerfi og stjórnarstefnu. Getur verið að hin rótgróna einstaklingshyggja landsmanna með áherslu á að hver sé sjálfum sér næstur skýri vanmáttinn sem í ljós kom þegar bjarga þurfti lífi íbúa og eignum í heilu samfélagi? Það er varla tilviljun að flest fórnarlömb hamfaranna er fólk sem fyrir bjó við verstu aðstæður bandarísks þjóðfélags. Bandaríkjamenn eiga samúð heimsins. Íslendingar þurfa að leggja sitt af mörkum vinaþjóð okkar til aðstoðar eftir því aðstæður leyfa. Framtak stjórnvalda að bjóðast til að senda sérþjálfaðar björgunarsveitir á flóðasvæðin er lofsvert. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Fastir pennar Guðmundur Magnússon Mest lesið Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun
Afleiðingar náttúruhamfaranna í Bandaríkjunum eru hrikalegri en nokkurn óraði fyrir þegar fjölmiðlar byrjuðu að flytja fréttir af fellibylnum Katrínu fyrir rúmri viku. Í fyrstu var talið að nokkrir tugir manna hefðu látið lífið og eignatjón væri takmarkað, en síðan hefur komið á daginn að tíu þúsund manns eða fleiri kunna að hafa látist og tjón orðið meira en nokkru sinni fyrr í sögu Bandaríkjanna. Það sem sker í augun er hve seint og illa stjórnvöld vestanhafs brugðust við afleiðingum hamfaranna. Nú þegar vika er liðin frá atburðunum eru tugir þúsunda manna enn hjálparvana við frumstæðar aðstæður. Hryllilegar sögur berast um hvers kyns ofbeldisverk og lögleysu á flóðasvæðinu. Innviðir samfélags sem telur meira en milljón manns virðast hafa brostið að miklu leyti og fylkisstjórnin og alríkisstjórnin reynst magnvana að koma á röð og reglu.Fullkomið, nútímalegt tækniþjóðfélag hefur á örfáum dögum breyst í víti þar sem frumskógalögmálin hafa tekið völdin. Sú spurning er áleitin hvernig á því standi að ríkasta þjóðfélag heims og öflugasta herveldi skuli ekki ráða betur við afleiðingar náttúruhamfara en raun ber vitni. Svo virðist sem engin neyðaráætlun hafi verið til um viðbrögð við atburðum af þessi tagi. Þó voru þeir fyrirsjáanlegir. Herinn er þjálfaður til að grípa til vopna með litlum fyrirvara og ekki vantaði að hermenn voru fljótlega mættir með alvæpni á flóðasvæðið og yfirlýsingar heyrðust um að sérhver sem óhlýðnaðist boðum yrði skotinn til bana. En hjálparsveitir og hjálpargögn, lyf og matvæli, hafa á hinn bóginn látið á sér standa. Þetta er áfall og álitshnekkir fyrir Bandaríkin. Bandaríkjamenn hljóta í kjölfar þessara atburða að þurfa að líta í eigin barm og spyrja sig erfiðra spurninga um samfélag sitt, stjórnkerfi og stjórnarstefnu. Getur verið að hin rótgróna einstaklingshyggja landsmanna með áherslu á að hver sé sjálfum sér næstur skýri vanmáttinn sem í ljós kom þegar bjarga þurfti lífi íbúa og eignum í heilu samfélagi? Það er varla tilviljun að flest fórnarlömb hamfaranna er fólk sem fyrir bjó við verstu aðstæður bandarísks þjóðfélags. Bandaríkjamenn eiga samúð heimsins. Íslendingar þurfa að leggja sitt af mörkum vinaþjóð okkar til aðstoðar eftir því aðstæður leyfa. Framtak stjórnvalda að bjóðast til að senda sérþjálfaðar björgunarsveitir á flóðasvæðin er lofsvert.
Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen Skoðun
Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen Skoðun